Bu kitap ne sonbahar ne de Cinle ilgili elbette. Dolayisiyla zaman ve mekan benzerlikleri birer tesadüften ibarettir. Absürdün, senligin, oyunbazligin ve varolusculugun imkanlarini zorlayarak edebiyat laboratuvarinda cilgin deneyler yapan Boris Vian, Pekinde Sonbahar romani hakkinda okuruna gereken uyariyi arka kapaga düstügü bu notla yapar. Pekinde Sonbahar, okuru tüm canliligiyla yasayan Paristen ucsuz bucaksiz bir yokyere, Egzopotamya cölüne dogru bir yolculuga sürükleyen ve cölde baslamis anlamsiz bir demiryolu insa projesinin ortasina bircok baskarakterle birlikte birakiveren kurgusuyla, her seferinde daha da siddetlenerek yeniden patlayan coskulu bir kahkaha gibi edebiyat alaninda beliriverdiginde, edebiyat cevreleri ve elestirmenler bunun sürekli olusum halinde bir yapit oldugunun farkina varamamislardi. Vianin kendine has üslubunu