Londra gözlerimin önünden yüzerek gecti. Londranin sular altinda kaldigi bir cevre felaketi sirasinda dogum yapan bir anne, hayata ve bebegine histerik bir gücle tutunur. Yükselen sularin ve birbirini ezen insanlarin yarattigi kaostan uzak, güvenli bir yer arayisina cikan cekirdek aile, ruhsal olarak tükenen babanin geride kalmasiyla kücülse de zayiflamaz. Anne, kanatlarini kavgaci bir sahin gibi acmistir cünkü, gögüs germistir, hayatta kalacaklardir. Megan Hunter yakin gelecekte gecen distopik romaninda kiymet verdigi kelimelerini ihtiyatla secip titizlikle sarf ediyor. Felaket hikayelerinin alisilagelmis telasa sevkeden dilinin tamamen disinda, yangini, seli, yikimi degil, tüm bunlarin gölgesinde filizlenme cabasi veren hayata ve umuda tutunmaya calisan karakterleri görürken bir soru düsüyor kafamiza; bunca