Jameson, on dokuzuncu yüzyil gercekci romaninin dogurgan gerilimlerini, Balzac, Flaubert, Zola, Tolstoy, Perez Galds ve George Eliotin metinleriyle inceliyor. Bu romanlarin gücü, birbirine zit iki yönelisi ayni anda sürdürebilmelerinden kaynaklanir kronolojik tahkiye dürtüsü ile sahne tasviri dürtüsü. On dokuzuncu yüzyilin büyük gercekcilerini hem bir model haline getiren hem de taklit edilmez kilan özellik, iki dürtü arasindaki gerilimi korumalaridir. Ama sonsuzca sürdürülebilecek bir ustalik degildir bu; sonunda kutuplardan biri ya da öbürü agir basmaya baslar ve gercekci roman da cözülmeye dogru gider. Jameson, bu cözülme sürecinin icinde ortaya cikan iki ana yönelise de göz atiyor bir yanda modernizm örnegin Faulkner öte yanda eski gercekciligin tahkiye kaliplarini bazi